Een van de
lievelingsboeken van zoonlief (In mijn kleine hart) gaat over een hartje boordenvol
gevoelens. Ook ik vind het geweldig, het laat ons toe de gevoelens te
benoemen, iets wat voor onze kinderen niet evident is.
Eergisteren sloeg mijn
hartje over. Ik had pijn, een soort van krampen in mijn hart zo leek
het wel. Ademnood.
Mijn hartje was niet
blij, niet verdrietig. Wel dapper, dapper om eindelijk te zeggen
“sorry het is op, het gaat niet”. Mijn hart was moe en heel
kwetsbaar.
Het werd verwarmd door
de reactie van manlief, de beschermende zorg, door de reactie van de
dokter die me ook wel stevig liet voelen dat het nu echt wel genoeg
was.
Vandaag kan ik zitten
en niksen (dat is trouwens heel moeilijk), luisteren naar de geluiden
rondom mij. In slaap dommelen, op sleeptouw worden genomen door
gedachten. Het is een heel bizar gevoel eigenlijk, alsof ik dingen
zie of hoor die ik lang niet hoorde. Maar ook besef ik dat ik de hele
dag door moet overlopen wat noodzakelijk is. Wat is de volgende stap
in de dag? Wie moet er eten, wat moet er gebeuren, waar was ik nu
alweer mee bezig...
Voor het eerst blijft
de was in de wasmand, schuif ik mailtjes waar ik over moet nadenken
voor me uit en denk ik “ laat het maar even los “. Een weekend
nietsdoen of zelfs al maar 1 dag. Dat is iets geks. Maar misschien
wil ik er wel veel meer van.
Ik nam een blad papier
en noteerde energiegevers en vreters. Want ik had oh ja vrijdag ook
toevallig een eerst gesprek met een coach. Gek genoeg had ik daarvoor
energie, ik kreeg er ook heel positieve energie van terug. Maar ik
noteerde ze dus die energiegevers. Ze mogen even de plak zwaaien want
ze maken de rest van de moetjes, heel eenvoudige moetjes thuis,
haalbaar. Terwijl ik praat in mezelf en lijstjes maak mentaal of op
papier.
Mijn hart is moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten