Dag van de kinderwensouder

dag van de kinderwensouder

24 juni 2018

Zemst

Ik zoek nog woorden want ik kan het niet in woorden omschrijven.

Ik ben nog tot op het bot ontroerd door de verhalen, door het meevoelen van iedereen die daar was, door het elkaar dragen en figuurlijk omarmen met een warme deken van tijd, liefde. Elkaar ruimte geven.

Niet ongemakkelijk worden als iemand breekt en huilt, maar gewoon wachten of meehuilen.

Ik kwam thuis en voelde me zo diep diep geraakt, maar ook zo sterk en zo gekoesterd, de tranen zitten hoog maar ik heb gisteren nog maar eens gehoord hoe goed dat is en hoe mooi dat kan zijn. 

De nacht ervoor verliep onrustig, ik was bang dat ik mijn woorden niet zou vinden, dat mijn liefde voor onze kinderen niet naar voren zou komen, dat ik de verkeerde klemtonen zou leggen of zoveel zou vergeten.

Mijn rots, mijn lieve rationele man keek me aan en zei “Sofie, jij gaat dat goed doen, je kan helemaal niets verkeerd vertellen want je spreekt vanuit je hart.” Dat vond ik zo mooi. Mijn attente vriendinnen stuurden me hetzelfde berichtje. In gedachten waren ze erbij.

Bij vertrek vroeg de dochter wat ik nu eigenlijk ging doen…daar zat ik. Ik ga praten over mama zijn en mama worden en hoe graag ik mama wilde worden. Je weet dat mama geen kindjes in de buik heeft gehad… Op zo’n moment moet je vertrouwen op je buik, op je kind, op je liefde en je moet de woorden laten rollen. Zijn ze juist? Niemand weet dat maar ik wel geleerd dat ik eerlijk en oprecht moet zijn want hun voelsprieten zijn zo groot.

Dus ik vertelde over hoe graag ik mama wilde worden, ziekenhuizen bezocht en veel pilletjes nam, maar het niet kwam. Ik vertelde over dat moment in de auto lang voor we aan ons traject begonnen, toen we daar zaten (nog dolverliefd) en vertelden dat we adoptie ook ooit wilden overwegen. Toen nog vanuit een hele andere hoek.

Ze vroeg me hoe het weer ging toen ik hoorde dat zij mijn dochter werd, ik vertelde over de 15^e juli van 2011 en hoe om 911u de telefoon rinkelde. Elk detail ken ik. De tranen liepen over mijn wangen bij het vertellen want het zijn prachtige herinneringen. Ons verhaal. Het was een mooi gesprek zo net voor ik de dag ging aanvatten.

Ik kwam te vroeg aan, nam mijn voorbereiding maar legde ze weer weg. Ik moet spreken vanuit mijn hart, niet vanop een stuk papier.

Mijn knieën knikten en mijn hart bonsde want hoe dicht zou alles komen…

Ik werd verwelkomd door Shanti’s prachtige glimlach en ze stelde me voor aan Jan, de moderator (https://janmertens.blogspot.com/2018/06/iets-met-kinderen.html)

Hij sprak met mij en met de andere panelleden met zo’n rust, zo’n oprechtheid en zoveel gevoel dat ik en de anderen ons in een veilige en warme cocon voelden. Net die ruimte die we nodig hadden. Hij verzamelde stoelen voor het podium, heel dicht bij elkaar. Ik kon mijn buren voelen, aanraken, wat een super plan.

Ik vertel de dag helemaal niet chronologisch. We werden meegenomen in een droge uiteenzetting door de fertiliteitsarts van UZ Brussel. Ik moest buiten daarna, het kwam te dicht. Ze leken zoveel verder te staan, wat als wij nu zouden starten, zou het dan lukken? En tegelijk was ik er een beetje van geschrokken want ik denk dat de grenzen steeds verder gaan liggen en ik weet niet of dat goed is. Maar de man zelf, de arts, op 1 of andere manier mocht hij daar wel zijn van mij. Tijdens de lunch vroeg ik hem of hij wilde blijven om te luisteren naar ons. Dat leek me nuttig.

Tijdens onze verhalen over verdriet en lichamen die kapot gaan, grenzen die vervagen en die worden verlegd, over pijn… soms keek ik hem aan en dacht ik ‘hoe moedig is hij om hier te blijven zitten en te luisteren’ want we waren medogenloos in ons verhaal zo leek het wel. Ik heb hem niet meer gezien maar ik zou hem willen bedanken omdat hij is blijven zitten en met denk ik een heel zwaar hart naar huis is gegaan klaar om vandaag terug wonderen te verrichten voor mensen als wij toen.

Ik leerde Kim kennen en haar man Andreas. Kim met haar ongelooflijk mooie stem, met hun verhaal dat zo sereen maar zo verdrietig is. Met haar achtergrond en haar stil verdriet. Ze schreef een boek Shanti (http://renuka.be/) wat ik enkel kan aanbevelen, prachtig verhaal met mooie illustraties en een luistercd. Ik kocht hem om hem op een rustig moment voor te lezen aan mijn twee babyolifantjes. Ze zong, haar eerste lied brak mij. Ik moest de tranen gewoon laten komen. Het tweede liedje moet ik herbeluisteren, ik heb mezelf toen een beetje moeten afsluiten… zij brak en de hele zaal bleef stil, huilde mee, wachtte gewoon met zoveel liefde.

Onwaarschijnlijk dapper

Ik zag Els in levende lijve, Els van Ok (https://onvervuldekinderwens.be/). We hadden een warme babbel, zij met wijze woorden en een luisterend oor.

Er was Margot van Steunpunt Adoptie en dan moet ik glimlachen. Steunpunt adoptie is een beetje familie, het was fijn om ze even te zien en te beseffen hoe zij er ook voor mij waren op het moment dat dit allemaal op mijn hoofd viel. Zij waren er ook toen net zoals ze er altijd zijn als ik met vragen zit of verhalen over onze 2 parels.

En dan het panel. Mijn collega wensouders, dappere helden. Hun verhalen, woorden … ik hoorde dat iedereen in de zaal zijn adem inhield, ik zag tranen hier en daar, herkenning. Ik moest soms glimlachen bij herkenning, ik wilde ze soms knuffelen… het had voor mij nog uren mogen duren. Ik wilde alles weten van hen, hun bijzondere verhaal, meegaan in hun verdriet.

Want alleen door te luisteren, te praten en een ruimte te vinden om je verhaal te mogen delen, komen we er doorheen.

Het slot was een theaterstuk, een kinderwensmonoloog geschreven door Frans Ceusters en gespeeld door Dorothy Wuyts. Ik heb er niet voldoende woorden voor. Ik hoop dat ze spelen in het hele land, in elk CC, op middelbare scholen, … het is een aanrader echt WAUW.

Een  verhaal over kinderwens en zwangerschapsverlies. Zo onwaarschijnlijk mooi vertolkt.

Shanti, lieve Shanti, dankjewel voor je lach, je inzet, je energie. Wat jij doet voor al deze kinderwensouders is onwaarschijnlijk. Ik weet dat je het doet met sterke mensen naast en achter je, maar toch jij bent de ziel van dit alles. 

Ik ga er nog vaak op terugkomen, op die dag, die lieve mensen. Ik ben ontzettend dankbaar, intens gelukkig dat ik dit mocht doen, dat we onszelf mochten zijn met ons verhaal.