Woorden van iemand anders

Ik kreeg vanmorgen een berichtje binnen, 
een mooi bericht over moed, verdriet en rouw
en een link naar een verhaal, een praktijk, iemand die me zou kunnen helpen, die me ongetwijfeld eindeloos zou boeien
sinds ik het verdriet toelaat, lijkt dit ook meer op mijn pad te komen

Is iedereen er nu over beginnen praten of sta ik er vandaag voor open?
Ongetwijfeld het laatste...

Ik vond op die pagina een verhaal, haar verhaal
anders dan het mijne en toch ook weer zo herkenbaar
echt afscheid nemen en loslaten vind ik tot vandaag voor de allerdappersten
gelukkig zijn en aanvaarden, je leven zin geven op een andere manier, er samen uit komen
dat zijn voor mij WAUW-mensen, helden

Een juweel om mijn dag mee te beginnen...


https://onvervuldekinderwens.be/mijn-verhaal-in-libelle/

Bevallingen

We gingen op stap gisteren, manlief en ik en familie waaronder 3 dames, allemaal mama.
Attente lieve meiden die weten van mijn worsteling, die ook altijd heel erg oprecht luisteren, met heel veel aandacht vragen hoe het met me gaat. Gisteren heb ik daar ook over verteld, maar eigenlijk de toplaag, er zijn momenten waarop je moet doorvragen om tot de blog, het verhaal, de emotie te komen. Dat de deur zo half dicht is. 
Gisteren was zo'n dag dus ik heb er eigenlijk niet over verteld.

Op een bepaald moment - ik weet niet hoe we daar verzeilden- ging het plots heel erg gedetailleerd over bevallingen. Hoe hun bevalling was, samen zijn ze goed voor 6 bevallingen. Over thuisbevallen of niet, epidurale, pijnen, ...
Ik heb er gisteren bewust op gelet. Heb niets gezegd, alleen maar geknikt. Ik ben er dan en toch ook niet. Ik weet er niets van, ken er niets van -het is een wereld die voor mij nooit is opengegaan- en eigenlijk wil ik er ook niet van weten. 
Gisteren viel me op de ik echt afstand neem, hoor maar probeer niet te luisteren alleen maar oppervlakkig. 
Het deed me geen pijn, ik sluit me af, ben er niet meer bij. Probeer op geen enkele manier te voelen.

Ik vraag me af of ze het hebben beseft, ik denk het niet, misschien ook omdat ik de hele tijd kijk en knik.
Omdat ik dapper ben als altijd.
Zij luisteren ook naar mijn verhaal. Mijn weg naar kinderen, dus wie ben ik om niet te luisteren naar verhalen van mensen die ook zo intens zijn, zo een mirakel.
En toch. 

Poederdag

Vorige week al kwam hij ermee thuis "Mama, weet je? Na het feest van de pilaten (piraten) gaan we leren over poederdag", ik fronste mijn wenkbrauwen want wilde hem eigenlijk meteen corrigeren tot ik hem hoorde fluisteren tegen zijn zus "sst de juf zegt dat omdat de mama's het niet mogen weten"
Geweldig. Moederdag. 

Ik houd van moederdag, ik vind dat een prachtige dag, de gedichtjes, de geknutselde cadeautjes, een bloemetje of een ontbijt. 
En toch is het die dag en zelfs de aanloop ernaar toe soms moeilijk omdat ik weet hoeveel jaren ik die dag haatte. 

Als je wacht op een kindje of een stil verdriet meedraagt is die periode ervoor soms ondragelijk. Het is overal. In magazines, in winkels, op menukaarten in restaurants, je kan er niet aan ontsnappen. 
Je wil liefst in bed liggen, dons over je tot het weer voorbij is. 

Het is een dag waarop ik het niet kan laten om in de sociale media te verwijzen naar die vrouwen die een beetje sterven die dag. Niemand stuurt hen een bloemetje of een kaartje. Omdat er niet aan wordt gedacht of omdat we niet goed weten wat te zeggen... of net omdat die mensen zo erg in hun schulp kruipen. Waarschijnlijk was ook ik in die periode onzichtbaar. Enkel mijn man wist ervan, hoe moeilijk ik dat altijd vond, hoe graag ik die dag zou willen vieren.

Een complicatie bij ons was dat ik toen al een blije plusmama was, maar je ook (toen en daar) als plusmama geen bloemetje kreeg op school en het sowieso een delicaat evenwicht is met de mama, voor het kind enzovoort. Dus ook daar ben je stil wat het verdriet enkel versterkte op een manier. 

Poederdag. Feestdag. Voor mij ook de dag om te kijken naar Ethiopië waar twee mama's mijn kinderen het leven schonken. Mijn hart gaat uit naar die twee mooie vrouwen die ik niet ken, maar die ik ontzettend dankbaar ben, die ik graag een knuffel zou geven die dag om samen te kijken naar die twee prachtige kinderen die door het leven dansen. Want nooit ben ik alleen hun mama, dat is niet zo en dat kan ook niet. Een moederdag is ook een hart voor hun buikmama. 

Eigenlijk een dag vol gemengde gevoelens, maar wel eentje om van te genieten. Dus ik tel af, want mama mogen zijn van die 2 prachtige kids is het mooiste geschenk dat ik kon dromen.

Genezen

De laatste tijd voel ik me goed en redelijk energiek.
Ik dacht dat ik genezen was, dat het geplaatst was ...
Tot ik gisteren een email kreeg van iemand.
Ik ga niet de hele tijd kunnen helpen, ik ben nl zwanger.
Ik was vrij snel met mijn welgemeende proficiat. Maar achteraf wist ik niet goed wat aanvangen met mezelf. De plannen die ik nog had gehad tot net ervoor om avondje bij te werken aan  10 verschillende projecten, waren weg. 
Ik moest plots aan de comfort food en liep weer rond met dat zwaar gevoel.

Ik begrijp het zelf totaal niet. Word soms gek van mezelf want het gaat zoveel beter toch en in sé gaat het toch niet om die baby. 
En toch. Dichtgesnoerde keel, snotterbui, ... ik ben niet genezen, misschien gewoon aan de beterhand.

Lezing kinderwens

Dit kwam ik onlangs tegen op de pagina van Kinderwens; 

Meteen voelde ik een enorme zin om te luisteren, herkenning zoeken doe ik nu onbewust ontzettend veel en dat doet me enorm veel deugd.

Anderzijds is een stukje als dit een confrontatie met het isolement van de adoptiemama met schaduwverdriet binnen die groep van kinderwensouders. Want we horen niet tot de nog actief strijdende groep, ook niet tot de groep die het een plaatsje heeft gegeven zonder de kinderwens in vervulling te hebben zien gaan.

En toch zou ik graag gaan. Luisteren om herkenning te vinden. Luisteren om het levend te houden. Luisteren om getriggerd te worden in die emoties die nog een plaats moeten krijgen. Dus voorlopig in potlood in mijn agenda ...

Lezing i.s.m. dokter Dewulf, fertiliteitsarts van AZ Delta Ziekenhuis.
Dinsdag 29 MEI 2018 19U30-22U West-Vlaanderen

Organisatie ARhus, AZ Delta en CM Roeselare-Tielt.
Voor professionelen, Kinderwensouders en hun omgeving.

Shanti Van Genechten, oprichtster van Expertisecentrum Kinderwens, werkte 11 jaar als vroedvrouw in een universitair ziekenhuis waar ze ouders begeleidde bij een zwangerschapsverlies of een onvervulde kinderwens. Veel koppels ervaren deze fase in hun leven als een rollercoaster van stress, spanning, hoop en onzekerheid. Zelf een kind van Kinderwensouders, komt ze haar verhaal en missie toelichten. Shanti zal aan de hand van levensechte verhaallijnen aangeven welke impact een onvervulde kinderwens heeft op het leven van de wensouders (zelfbeeld, relatie met de partner, omgeving en vrienden) en hoe ze omgaan met dit rouw/verliesproces. Want ook Kinderwensouders zijn Ouders!

Waar: ARhus, De Munt 8, Roeselare (Het Verzonken Kasteel, verdieping -1))
Toegangsprijs: gratis

Gelukkig

Gisteren kwam er een goeie vriend op bezoek. We maakten een balans op van de afgelopen maanden en hij vroeg me "Hoe gelukkig ben je op een schaal van 0 tot 100?"
Ik moest bekennen dat ik vandaag hoog scoor, een 90+ zou ik durven zeggen.

Er zijn altijd dingen die beter kunnen, maar de rust die over me is gekomen is een zaligheid. Vrede met mezelf, ik betrap me er soms op dat ik in het raam durf kijken als ik er voorbij wandel, ik geniet van de kilootjes minder en wat dat met me doet. Beseffen dat ik best nog mooi kan zijn.
Onwaarschijnlijk moeilijk om toe te geven

Dat meer zelfbewuste leidt tot meer zelfzorg, automatisch meer momenten van klein genieten en besef dat er eigenlijk niet zo heel veel moet. Het klein genieten en de rust maken dat ik een veel fijnere mama kan zijn, soms iets impulsief kan doen en dat vinden de kinderen te gek.

90+ op de schaal van geluk dat zou ik mezelf een paar maanden geleden niet hebben gegeven. Het neemt geen pijn weg, maar het maakt dat ik meer besef wat ik heb en het geluk intenser voel.

Ik kan het maar wijden aan 1 ding en dat is openheid en praten. De deur openzetten en af en toe iemand toelaten.

Ik lees met je mee

Herkenning is fijn. Zondag liep ik iemand tegen het lijf, ik had haar nog nooit ontmoet. We raakten aan de praat. Twee heel verschillende mensen, zij en ik. Maar er was 1 punt van herkenning dat zomaar heel snel aan de oppervlakte kwam. Schaduwverdriet. Zij door miskramen, ik door de fertiliteitsavonturen. Altijd dat doorgaan. De goedbedoelde raad om jezelf op te rapen en door te doen van anderen ipv begrip en aanmoedigen om eens een goed potje te huilen, te vloeken, ...
Mijn man keek meteen met een glimlach op z'n lippen, een kolfje naar de hand van mijn madame denkt hij dan ... Ik vind het super en geniet om onomwonden te kunnen praten, alles wordt dan ook meteen herleid tot de basics. No nonsense gesprekken. Zaligheid.

En toch ben ik minstens even blij met een paar zinnen van andere meelezers. Die trouw meelezen, dat zeker. En me willen begrijpen, maar het niet voelen zoals ik het voel. Het heftig vinden, waarschijnlijk soms een sjot onder mijn * willen geven maar het wel goed vinden dat ik me kan uitdrukken en het me oplucht.

Heel fijn.
Dankjewel.

La Holandesa - om over te denken

Gisteren stootte ik toevallig op een interview met Daan Gielis, de maker van de film "La Holandesa" die binnenkort in de zalen verschijnt. De film is gebaseerd op haar eigen verhaal (deels) rond biologische kinderloosheid.

Het interview deed me lachen en een traan wegpinken. Mensen die praten over hun biologische kinderloosheid en hoe het je verandert dat vind ik zo ongelooflijk. Het herkennen en erkenning krijgen voor emoties die je zelf ook voelt maar soms niet kunt beschrijven dat is zo fijn. 

Liefst zou ik dan hele stukken kopiëren en delen met de wereld, zie je dat voel je , zie je zij verwoordt het precies goed

Zalig. 

Enkele citaten 

Gielis en haar vriend kregen na tien jaar proberen te horen dat Nederlandse artsen hen niet meer konden helpen bij het krijgen van kinderen. Gielis had toen al zeven IUI-pogingen achter de rug, waarbij zaadcellen in de baarmoeder worden gebracht, vier keer IVF geprobeerd, waarbij een bevruchte eicel wordt teruggeplaatst, en een miskraam gehad. Ook doorliepen ze het volledige traject voor een adoptie, maar uiteindelijk beslisten zij en haar vriend daar niet in verder te gaan. Gielis: „Op een gegeven moment ben je murw geslagen. En daar begint La Holandesa, je hebt echt alles geprobeerd en er zit niets anders op dan te accepteren dat het niet meer zal gebeuren.”

Murw geslagen. Dat was ik, murw, kapot en moe na al die jaren wachten en vallen en opstaan. Ja joepie, goed benoemd. Ik ben niet zomaar verdrietig, ik was gewoon murw geslagen. Moe van het vechten om kinderen in ons gezin op te nemen en moegestreden om hen gezond en gelukkig te laten nestelen. Want -ok we hebben er zelf voor gekozen- vergeet niet dat het rugzakje van velen van onze kids -als je dat als adoptieouder wil zien- best wel groot is en het niet altijd of zelfs nooit van een leien happy dakje zal lopen. 


„Je ziet dat Maud iemand is die altijd heel sociaal was, maar zich steeds meer heeft afgezonderd”, vertelt Gielis. „Geen kinderen kunnen krijgen is een heel eenzaam verdriet, omdat het zo ongrijpbaar is. Als iemand sterft kun je praten over hoe leuk die persoon was. Maar hier rouw je eigenlijk om niets.”

Oh ja je verandert, je bent meer teruggetrokken, zondert je meer af. Dat komt door combinatie van natuurlijk. Sommige vrienden gaan dit pad liever niet met je op wegens emotionele onkunde. Anderen willen heel graag maar weten niet hoe, maar vooral houd je je zelf op afstand van iedereen want je moest maar eens brekn en zeggen wat je echt denkt en voelt. Ik denk dat we ons die eenzaamheid zelf opleggen maar deels sta je er ook echt alleen voor. Jij en je lichaam want je kan niet alles samen als koppel dragen. 
En jij ligt telkens naar die follikelmeting te kijken, en jij zit daar voor de zoveelste bloedname en jij voelt een pijnscheutje of een golfje misselijkheid en jij ziet die eerste bloedspat, dat donkerrode bloed op een wit papier. En dat maakt het zo onwaarschijnlijk jouw gevecht. En dat kan je niet uitleggen. Dus die eenzaamheid die zit daar diep vanbinnen en om te blijven vertellen moet je oh zo dapper zijn. Of om te beginnen vertellen zoals ik nu na 11 jaar.


Als Maud in de film de vraag krijgt waarom ze zo graag kinderen wil, kan ze er opmerkelijk genoeg niet op antwoorden. 

Dat kan ik ook niet, ik kan geen zinnige uitleg geven. Ik zie mezelf staan in de striemende regen, in Schotland of ik zie me zitten in de zetel bij therapeut B of aan de tafel bij diezelfde Schotse vrienden kijkend naar mijn lege glas. Waarom ben ik nu niet zomaar vollen bak gelukkig. Waarom heb ik nog verdriet?
Awel ik denk dat ik sleutelwoorden ga uitknippen. Murw, vallen en opstaan, eenzaam, ...

daarnaast is ze ook op zoek naar wie ze nog is zonder haar kinderwens: Is ze nog vrouw? Is ze nog sexy?”

Levensgroot taboe? Wie ben je als je lichaam niet doet wat je wil, als het niet meer meespeelt maar wordt overgenomen door de wetenschap en ook daar faalt. Hoe vind je dan je lichaam terug? Kan je dan nog sexy zijn, kan je dan nog verleidelijke poses aannemen tov de man die je geen kind kan geven?
Dat moet ik toevoegen aan mijn lijst. Dat is 1 van de zwaarste beproevingen. Je vrouwelijkheid terugvinden na ontelbare keren met je benen open te hebben gelegen starend naar het scherm waar geen enkele eicel zich wil nestelen, zelfs de grootste vechters niet.
Het is waarschijnlijk een groot taboe, maar 1 van de moeilijkste obstakels. Voor mij. Persoonlijk.

Zomerzon

Tussen alle happiness prikt wel de nood om te blijven vertellen, schrijven en nadenken. Een soort wolkje voor de stralende zomerzon. Niet zwaarmoedig maar alert. Ik ben me zeer bewust van de roze wolk die er vaker is,  van de energie die meer rijkelijk vloeit. 

Ik ben me pijnlijk bewust van hoe verheugd de dochter keek toen ik woensdag vertelde dat er een vriendinnetje mocht komen spelen. Haar blik van ongeloof en opperste geluk deed me beseffen in wat voor bubbel we ons gezin hebben gezet de afgelopen 2 jaar, niet alleen door de hechtingsstoornis van zoonlief maar ook en vooral door hoe ik mij door en bij alles voelde.

Ik ben dan best trots op mezelf, blij met mijn impulsiviteit die weer af en toe de kop op steekt maar ook voel ik me best wat schuldig om die 2 jaar cocon. Want het is zoals de Schotse vriendin opmerkte, de tijd tikt, de kinderen worden snel groot.. 

Maar anderzijds neem ik vrede met de nood aan traagheid die ik had en kan ik vandaag zeggen " Er was voor mij geen andere weg "

Dus in volle zomerzon zet ik me even neer zo net voor het weekend losbarst, 20 minuten me - schrijf - tijd zodat ik straks met een grote glimlach de vrijdagavond apero kan starten, feest voor de oudste van de bende. De pluszoon die in dit alles ook zijn gemis heeft ervaren, dat besef ik vandaag. Maar gelukkig geloof ik ondertussen wel in de liefde van ons gezin, de veerkracht om elkaar te blijven terugvinden en de zomerzon die altijd weer terugkomt na donkere dagen zoals mijn appelboom in volle bloei.

Gisteren stond ik met tranen in mijn ogen te kijken naar de boom die er eigenlijk niet uitziet. Volle bloei op een aantal takken, 1 grote dode tak en onderaan een reeks nieuwe scheuten. Hij ziet er niet uit en mijn manlief houdt van strak en symmetrisch en toch stond hij achter mij en zei " wil je dat ik de dode takken laat staan want dan doen we dat ... " Mijn ingenieur die meegaat in emo-gezwam over een appelboom. Tussen mijn tranen door verscheen er een glimlach om die gekheid. Hij ziet er niet uit maar het is mijn boom en mijn verhaal. En binnenkort vertoont hij enkel leven en nieuw leven en een altijd aanwezige wonde die er mag zijn.

Happy

Het is hier stil(ler)
De lente (of zomer) is in het land
En ik heb een soort van nestdrang. Alles moet opgeruimd, alles moet anders, er wordt gesleept en ingepakt. Ik was altijd al een kind van de lente maar het lijkt nog intenser binnen te komen dan de voorbije jaren.
Het lijkt soms of er een laagje is afgeschraapt en mijn zintuigen veel intenser waarnemen.

En die berusting, sinds ik dat woord heb gehoord, ben ik er meer over gaan denken. Ik vind idd die berusting. Beseffen dat ik het goed heb zo, alles om gelukkig te zijn zoals de vriendin het zei. En neen dat betekent niet dat je dat automatisch bent, maar ik ben het wel vaker dezer dagen.
Vanmorgen fietsten we samen naar school en met ons vele anderen en gewoon die zon op je snoet, vogels die fluiten en mensen die je passeert, zwaaien hier en daar, kindjes in zomerkleren, ik had een traan kunnen wegpinken.

Ik probeer ook bewuster te kijken naar bolle buiken en baby's. Ik zie ze nog steeds in de massa. Vroeger keek ik weg en vandaag kijk ik bewust. Met een dichtgesnoerde keel dat wel. Met een hart als lood. Maar ik glimlach wel bewuster uiterlijk. Ik praat zelfs tegen die mensen. Nietszeggend hoor want ik weet eigenlijk niet wat zeggen omdat ik geen ervaring heb.
En toch kijk ik dus bewuster en voel me achteraf misselijk. Echt.

Mijn appelboom

De boom die me elke lente verse moed gaf. Waar ik elke lente gelukkig van wordt.
Hij is klaar om te bloeien, maar ik merkte iets op... hij heeft 1 dode tak. Een grote dode tak.
En zo is hij exact die boom die ik tekende op de avond rond schaduwverdriet.

Mijn man wil - terecht - de dode tak verwijderen. Ik weet nu dat ik een traan zal wegpinken om die dode tak van onze appelboom.
Al jaren datgene die me na de winter doet glimlachen en opleven. Maar hij krijgt zo nieuwe kansen en zal nog mooier stralen. Mooi met zijn litteken.

Happy Yesterday

Na de reis was er twijfel, of misschien beter gezegd pijn.
Ergens wist ik dat diep vanbinnen maar je zegt dat niet graag als je goede vrienden erbij betrokken zijn.

Gisteren had ik eens sowieso geplande afspraak met mijn therapeut en net als zo vaak kwam ik opgeladen buiten, met alles weer op een rij, uitgesproken zaken en dingen om over na te denken. 

Hij herkaderde wat ik al wist -maar niet durfde zien- niet zozeer de twijfel maar de terechte teleurstelling.

De stap zetten om te praten over mijn schaduwverdriet was enorm groot, dat kunnen mijn allerbeste vrienden getuigen. Ik kon dat letterlijk niet en antwoordde liever ontwijkend. De stap zetten naar de brug en oprecht praten over het verdriet hierrond is en blijft confronterend, niet zozeer al schrijvend maar wel face 2 face.

We hadden elkaar lang niet gezien mijn Schotse vriendin en ik en er stond heel veel tussenin, veel gebeurtenissen, hobbels in de weg, moeilijke emoties
de allerlaatste loodjes in het wachten op zoonlief die verpletterend zwaar waren mede door zijn special need, de burn out van manlief, de druk die we onszelf onbewust oplegden om zoonlief gezond en wel te doen opgroeien, dan de hechtingsmoeilijkheden, opnieuw beginnen werken, elkaar blijven vinden thuis...
Met een open hart en heel veel moed stond ik aan mijn brugje, ik legde mijn hart op tafel en cru maar oprecht gesteld ben ik keihard op een muur gebotst. 
Neem ik het haar kwalijk? Neen. We zien elkaar graag. Niet iedereen is klaar voor mijn openhartige pijn. Heel vaak onbewust.

Dat hij de oprechte teleurstelling samen met mij benoemde deed deugd. Mijn twijfel om terug de potjes dicht te doen was daarmee van de baan.
Ik voelde mijn teleurstelling en beetje boosheid ook opwellen. Boos omdat zovelen het mis lijken te begrijpen. Het gaat niet om het kind. Het gaat om de teleurstelling in mezelf en het opgestapelde verdriet, het niet kunnen omgaan met het verdriet van toen, willen blijven gaan. Het uitputten van jezelf lichamelijk en mentaal en elke keer verder gaan.

Bij onze dochter kon ik meteen koesteren, knuffelen, ze klampte zich letterlijk aan me vast waardoor ik geen adem kon krijgen in de eerste maanden en mijn man zich letterlijk tussen ons moest wringen om mij te kunnen laten slapen en op adem te laten komen.
Ik herinner me een uitstapje naar de winkel, alleen ik boodschappen doen met de radio aan, het voelde als een daguitstap, ik had kunnen wenen van geluk. Het is zo ongelooflijk intens. Maar er was die alles overheersende liefde die vanuit de diepe kelders van elke vezel van mijn lichaam kwam en die is vandaag alleen maar sterker. Zij en ik, mama en dochter, er zijn geen adjectieven die onze liefde kunnen benoemen.

Bij zoonlief gingen we een 6 maanden durende battle aan met de grenzen van wat een mens kan dragen. Vragen, beslissingen, special need of niet, willen we dat en kunnen we dat. We hebben meermaals op de limiet gezeten maar gaven niet op, sleurden elkaar erdoorheen. Ik herinner me het gesprek bij de specialist, hoofd van de pediatrie in UZA. Mevrouw, binnen de door u gestelde grenzen, kan ik u zeggen dat het goed is. We weten niet of hij ooit kan lopen, maar hij zal zelfstandig kunnen zijn.
Ik had iedereen die ik tegenkwam kunnen kussen, ik belde de adoptieorganisatie en gilde dat het een dikke vette JA was nadat ik manlief had gebeld met het heugelijke nieuws.
En tegelijk was ik in die hele periode zo anders gelukkig dan met onze dochter. Zelfs bij het wachten aan de poort van het weeshuis. Ik was emotioneel zo leeg, zo op, zo kapot gestreden. De dag dat we hem definitief gingen ophalen, straalde hij. En ik brak, ik wilde hem niet meer loslaten, eindelijk kon ik hem letterlijk dragen.
De zorg was fysiek, we oefenden non stop, ik zocht alles uit, bouwde parcours, ging naar de kine en na 10 weken stapte hij, een wonder. Hij was blij en hij werd fysiek sterker tot het emotionele de mokerslag gaf bij hem en bij mij. Maar vandaag ben ik verliefd op hem, hij zit vele lagen onder mijn vel, hij is een wonder op alle vlakken, ons allerlaatste kleine wonder.

Dat ik kan praten en schrijven over mijn rugzak heeft mijn liefde voor hen alleen maar versterkt, het lijkt of ik veel meer vaten liefde heb aangeboord. 
En niet alleen naar hun toe... ik kan oprecht mensen liever zien en dat ook uitspreken, ik kan zachter zijn, ga minder snel gevechten aan, het is ok.
Ik richt me wel veel intenser op wie goed en lief voor me is, wie me energie geeft. Mensen die energie vragen, daar heb ik moeite mee vandaag. Voor het eerst durf ik dat ook toegeven. 

Praten en oprecht zijn geeft zuurstof aan intimiteit, liefde en vriendschap, er lijkt een extra dimensie bij te komen.

Voor het eerst in ontzettend lange tijd - ik denk van voor het de laatste wachtfase bij zoonlief dus 3 jaar geleden- keek ik gisteren enorm uit naar een uitstapje met een vriendin.  Dat klinkt kei hard en doet geen afbreuk aan alle momenten die ik deelde met mensen maar ik moest me telkens opladen om ergens naartoe te gaan. Ik heb haar dat ook s morgens laten weten, wat ik vroeger nooit zou doen. Gewoon aangeven dat ik er kei hard naar uit keek en het was zalig.
Ik heb intens genoten. We hebben gelachen en de tijd vloog. En ik weet niet waar het verschil zat maar er was meer openheid, oprechtheid meer gevoel dan anders. Ik voel ook hoe erg ze met me meeleeft, hoezeer ze die emotie mee wil voelen, hoe ze wil dat ik doorga en blijf praten.
Dat was fantastisch.

Er was ook plaats voor opmerkingen rond zwangerschap, rond bolle buiken. Zo viel het ons op dat ik kinderwagens en bolle buiken zag passeren terwijl zij ze gewoon niet had opgemerkt. Zo toonde ik haar in de boekenwinkel hoe er geen enkel boek ligt rond infertiliteit maar wel tientallen rond zwangerschap en hoe moeilijk dat is om niet te bestaan in onze maatschappij als vrouw die worstelt met infertiliteit. 
Ze vertelde zelf over zwangerschappen en bevallingen van vriendinnen , over kraambezoeken waar ik -hand op mijn hart- geen enkele herinnering aan heb. Gewist, niet beleefd ik weet het niet maar ik heb er geen herinnering aan buiten misschien foto's die mensen hebben genomen.

Ik reed naar huis op een wolk van dankbaarheid en geluk. Liefde en vriendschap. Praat en wees oprecht, begin te vertellen aan mensen die ervoor open staan. 

Twijfel

Alleen zijn is dubbel.  5 dagen me time. Wanneer gebeurt dat nog eens... Het geeft rust maar het voelt zo alleen.  Ik ben productiever in de chaos van ons gezin denk ik.
Ik twijfel ook aan dit verhaal na de gesprekken...mag het kan het... Het hele taboeverhaal eigenlijk
Gelukkig heb ik morgen sowieso een gesprek gepland en ga ik erna hele dag op stap met een vriendin
Genoeg ventilatie opties.
Ergens weet ik dat ik toch mijn verhaal door moet...

Ondertussen krijg ik mailtjes van dochterlief vol hartjes en kusjes en bedenk ik dat we erg gelijk zijn
Rugzak. Koppiger dan koppig. Impulsief. Gouden hart voor wie we graag zien. Schrijvers.  Verstopt.
We leren veel van elkaar

Stof tot nadenken.  Gedachten ordenen voor morgen of toch niet en zien wat er komt

Flashback

Stilte in huis uitgezonderd zachte muziek en een draaiende wasmachine.

Na een week samen met vakantie vertrok manlief naar het buitenland voor werk en vertrokken de kids voor midweek met de grootouders. Rust, me-time en toch onrust en tikje eenzaamheid of leegte.

We keerden terug naar de lente, naar een tuin die tot leven komt, een bos vol narcissen in bloei, de appelboom die zijn groene puntjes toont en die binnenkort tot leven uitbarst.

Ik, wij hebben genoten van de vriendjestijd, van de onthaasting, van de weidse blikken zoals dat daar kan. Van de lummeltijd, koffietjes en theetjes, flessen wijn en gin tonics, van knuffelen, kids horen lachen en babbelen in een mengelmoes van Nederlands en Engels maar elkaar zomaar begrijpen, van huiselijke dingen zoals opruimen en inkopen doen, van wandelen met honden die niet de onze zijn, van ontelbare kleine dingen.

Maar naast dat alles waren er zware gesprekken, oprecht ruw en pijnlijk. 

Ontzettend open en daarom juweeltjes maar ze zinderen na bij elk van ons.

Ze willen me aanhoren, geloven, begrijpen, me knuffelen en troosten, me omhelzen en ze zien me graag, dat weet ik.

Maar ik kreeg een ferme veeg uit de pan over dankbaarheid en gelukkig zijn, over mijn juwelen van kinderen, over de pracht van ons gezin, over de tijd die tikt ...

Na zoveel jaar kinderwens zou ik ontzettend gelukkig moeten zijn met ons gezin, we hebben zoveel geluk, ik zou een super mama zijn en dus waarom ben ik in godsnaam ongelukkig en verdrietig? Het daagt hen niet en blijkbaar kan ik het niet uitgelegd krijgen. Ik kreeg een sjot onder de * omdat ik onze tijd verspil aan mijn verdriet, we moeten hier en nu genieten van elkaar en alles wat we hebben want ik heb het allemaal super voor mekaar op alle vlak, toch?

En als kers op de taart de grote waarschuwende vinger naar de kinderen, dat ze dit op geen enkel vlak mogen weten, mogen horen, mogen lezen want het zou hen helemaal onderuit halen. Hen doen denken dat ze niet gewenst zijn.

Het was met veel meer woorden, het was niet zo hard maar zo kwam het over en is het blijven hangen. En net omdat ze me graag zien en net omdat ik begrijp dat ze het zeggen voor onze bestwil, kon ik er niets van weerleggen.

Manlief nam het voor me op, dat hij me alle tijd wil geven, dat hij begrijpt dat het voor mij een ander en pijnlijk verhaal is.

Maar toch. Ook dat verdween.

Dus nu zit ik hier en weet het even niet meer.

Door de gesprekken en het schrijven van de afgelopen tijd weet ik nog meer dan vroeger dat ik onze kinderen liever zie dan wat ook, een oerliefde die alles overheerst. Ik worstel dus niet met die baby van mezelf maar met vallen en opstaan, de opgestapelde verdrietjes, het lichaam, ... 

Het is moeilijk. Misschien moet ik de deur terug sluiten en genieten, dankbaar zijn, maar ik weet dat het zo niet werkt. Dat ik mijn stapeltjes moet verwerken en dan moet leven met de wonde. Genieten van de bloeiende takken aan mijn boom en god knows I do maar die wonde is ook deel van mijn boom. En moeten kinderen niet leren dat we elk ons verdriet hebben?

Nadenktijd. Bezinnen.

Step back

Na het a big fuzz gesprek wist ik niet goed of ik er nog veel zou over vertellen maar ze is natuurlijk mijn lieve vriendin en wil me begrijpen en ging het over de stilte periode die ik ongeveer twee jaar had naar bijna onze gehele vriendenkring 
Schaduwverdriet maar vooral de rugzak van zoonlief bepaalde mijn stapje terug  
Emotioneel woog die hele weg naar ons gezin plots enorm door en sloot ik me helemaal af

Ook die moeilijke hechting was hier moeilijk uit te leggen. Zeker als zoonlief vanaf het allereerste moment gewoon naar boven wandelde en deed alsof hij hier al jaren komt, denkt dat iedereen hem gewoon begrijpt ook al spreekt hij gewoon Nederlands...
En eigenlijk heel gezond met hen omgaat. Vriendelijk maar zeker geen allemansvriendjesgedrag.
Tot gisteren toen er andere vrienden langskwamen om samen te lunchen
Plots zag ze zoonlief veranderen. Onrust en ik die besloot uit de gezelligheid te stappen om hem rust te geven en me bij hem te zetten 
Ik voelde me begrepen zonder woorden toen ook zij hem meer bij haar nam en hem een bubbel gaf in de drukte

En dan gisterenavond bij ons glas wijn vertelde ze me hoe moeilijk ze het vindt om het te begrijpen omdat ze niemand kent die mama is zoals ik het ben.
Die haar kinderen zo probeert te koesteren begrijpen ... en zoveel wil bieden op alle vlak
You re just a super mom

De woorden deden me deugd natuurlijk maar nog meer het me willen begrijpen door alles heen

Inpakken

Het is zaterdag, de vakantie is begonnen, manlief rijdt vandaag de Ronde van Vlaanderen. Voor dag en dauw zette ik hem af in Antwerpen. Na een korte maar goede nacht, ons gesprek van gisteren had me deugd gedaan. Een fijne avond met de pluszoon ook. Na een time out periode kwam hij gisteren langs, hij bleef onverwacht eten en gaf me een zoen toen hij vertrok. Dat was mijn mooiste paascadeau.
Waar ik vroeger alles zou gedaan hebben om langs het parcours te staan met Kids en spandoek, ging ik vandaag niet. Het is onwaarschijnlijk moeilijk om de "ik geef mezelf rust-kaart te trekken. Heel moeilijk.

Maar ik doe mijn best... inkopen doen met de kids en inpakken. Hoe zalig is dat... ik kan het haast niet geloven. Ik ken mijn vriendin ... ik ga alles tegelijk moeten vertellen, onderwerpen door elkaar, daartussen drukke Kids die in het begin nog merken dat ze elkaars taal niet spreken en mannen die er bij zijn. Maar gaandeweg gaan we rustiger praten, thee of wijn nemen en elkaar wat intenser bekijken. Een geen ontsnappen aan- blik...

Zaligheid