Opgelucht

Deze ochtend had ik een gesprek bij mijn therapeut. Sinds ik in allerijl aanklopte eind december proberen we maandelijks bij te praten. Het geeft me rust. En dan moet ik praten, niet over het weer maar netjes bij de les, niet wegsteken zoals ik dat vaak en publique wel kan.
Maar vandaag dus een andere ik dan een maand geleden. Een maand geleden trapte ik op mijn adem, moest ik lucht happen en had ik vaak het gevoel dat ik geen lucht kreeg letterlijk.
Teveel emotie, te weinig praten en te weinig wenen

Vandaag was ik rustiger, ik kon lachen maar ook huilen. Ik heb veel stapjes gezet sinds ons laatste gesprek, veel gepraat en geschreven. Vooral geschreven want ik moet bekennen met emotie in mijn ogen en open hart praten face to face doe ik zelfs amper bij manlief. In het schrijven lukt dat wel.

We hadden het over de stappen, over Steunpunt Adoptie, over de praatavond die komt, over mijn kleine en grote gesprekken met verwachte en onverwachte oren rondom mij. Over dapper zijn, te dapper. Over mijn lichaam waar ik niet naar kijk, over de kinderen en hoe hun voelsprieten mama's onrust oppikken, over de goed-genoeg mama, over ons gezin, over hoe het verder kan

Ik ging buiten en zag de zon en ik weet dat het ooit goed komt. Ik kan en wil niet meer terug, en ja het zal op mijn tempo zijn, voor mijn eigen veiligheid maar ik wil blij zijn en het zwarte verdriet rustig op me af laten komen want ik weet dat als het moet en mag van mij, er veel mensen klaar staan aan mijn brugje